در آفتاب گرم بعد از ظهر یک تابستان ،‏مرا در گهواره پر درد یاس ام جنباندند و رطوبت دعاهای هرگز مستجاب نشده ام را چون حلقه اشکی به هزاران هزار چشمان بی نگاه آرزوهایم بسته اند.

وعشقم قفسی است از پرنده خالی ،‏افسرده و ملول ،‏در مسیر طوفان تلاشم که بر درخت خشک بهت من آویخته است و با تکان سرسامی خاطره خیزش ،‏سرداب مرموز قلبم ار از زوزه های مبهم دردی کشنده می آکند.

اما،‏نیم شبی من خواهم رفت ،‏از دنیایی که مال من نیست ،‏از زمینی که بیهوده مرا بدان بسته اند

و تو آنگاه خواهی دانست ،‏خواهی دانست که جای چیزی در وجود تو خالیست و تو آنگاه خواهی دانست که تنها مانده ای با روح خودت و بی کسی ات را دردناک تر خواهی چشید زیر دندان غمت:

غمی که من می برم ، غمی که من می چشم.

دیگر آن زمان گذشته است که من از درد جان گزایی که هستم به صورتی دیگر درآِیم و درد مقطعی روحی که شقاوت های نادانی اش از هم دریده است ،‏بهبود یابد

دیگر آن زمان گذشته است.

و من جاودانه به صورت دردی که زیر پوست توست ،‏مسخ گشته ام

ای یار ،‏ای شاخه جدا مانده من